The biggest treasure in the world

Dziś chciałam napisać słów kilka o osobie, która rozumie mnie lepiej niż ja sama, która potrafi mnie pocieszyć w najtrudniejszych momentach, do której mogę zadzwonić w nocy z błachostką, z którą rozumiemy się bez słów.
O osobie, która potrafi mnie wysłuchać i doradzić, która na hasło "Ikea" jest gotowa do wyjazdu w sekundę. O osobie, która nie chowa żalu, z którą się praktycznie nie kłócę. Dziś słów kilka o mojej najlepszej przyjaciółce i siostrze zarazem.

Jestem szczęściarą, że mam taką siostrę. Naprawdę. Nie zawsze jednak tak było. Pamiętam, jak byłyśmy młodsze kłóciłyśmy się, biłyśmy i "kablowałyśmy" na siebie nawzajem. Denerwowało mnie to, że zawsze musiałam się tą młodszą, upierdliwą siostrą opiekować i bawić z nia lalkami, pomimo tego, że miałam już 14 lat, że kopiowała mój styl itp. Wiele razy nasza mama powtarzała nam, że siostra to największy skarb na świecie. Nie wierzyłam jej. Później zamieszkałyśmy razem i było trochę lepiej. Zauważyłam, że ta młodsza siostra dorosła, że świetnie się z nią dogaduję. Złapałam się na tym, że nawet fajnie spędza się z nią czas.

Po jakimś czasie Ania (tak ma na imię:)) postanowiła przeprowadzić się do Holandii. Po jej wyprowadzce za granicę zrozumiałam jak bardzo mi jej brakuje, jak bardzo się z nią zżyłam. Starałyśmy się rozmawiać przez Skype tak często, jak to tylko możliwe. Jednak to nie to samo, co mieć siostrę przy sobie. Tęskniłam za naszymi wspólnymi wypadami na "winko" do parku, za naszymi nocnymi rozmowami.

Po jakimś postanowiliśmy z moim chłopakiem także wyprowadzić się za granicę, blisko mojej siostry i mamy. I pomimo tego, że tęsknię za moimi znajomymi z Polski, za Gdańskiem, za tamtym życiem to jestem szczęśliwa. Bo najbliższe mi osoby, są przy mnie.

 

Zapewne zastanawiacie się dla czego na zdjęciach jest ten stolik. Otóż to, jak kochaną i cudowną mam siostrę doskonale obrazuje historia tego stolika. Ten piękny mebel znalazła ona kiedyś w "używańcu". Jak tylko go zobaczyłam, spytałam się (pół żartem, pół serio:)), czy by mi go nie sprezentowała. Odpowiedziała, czy może mi dać coś innego, bo ten stolik baaaardzo się jej podoba i chciałaby go mieć u siebie. Oczywiście, nie miałam do niej pretensjii:)

Jakiś czas później nocowałam u niej.  Następnego dnia wsiadam do swojego auta, a tam...ktoś zapakował ten stolik. Pytam się Ani, co on tam robi. A ona odpowiedziała: "Wiem jak bardzo Ci się on podoba i jak bardzo chciałaś go mieć. Dlatego postanowiłam Ci go dać. Bo głupio mi było, że zatrzymałam sobie jakiś "przedmiot", chociaż oddałabym za Ciebie życie". Wzruszyłam się. Ok, popłakałam się jak małe dziecko. Ze szczęścia. I nie chodziło mi o ten stolik, tylko o to, jak kochaną siostrę. O mój największy skarb.

P. S. Od jakiegoś czasu mam swoje konto na instagramie:) wzbraniałam się dość długo, ale w końcu dopadło i mnie. Boję się tylko, żebym się nie uzależniła, wciąga;)

P. S. 2. W roli modeli w dzisiejszej sesji wystąpiły moje nowe kaktusy z Aldi. Chciałam mieć "Meksyk" w domu, to mam:)

Pozdrawiam,