Szklanka cukru

Lubię swoich sąsiadów. Nie, nie zapraszamy się nawzajem na kawę. Nie pożyczamy sobie przysłowiowej szklanki cukru.
Nie organozujemy razem pogawędek przy grillu, ani innych tego typu spotkań. Sąsiada z boku, odkąd tu mieszkamy widziałam może cztery razy. Kilku z nich znam z nazwiska (ha! I tak nie wszystkich!), ale prawe nikogo z imienia. Pamiętam jak się wprowadziliśmy, to upiekłam babeczki i zrobiłam rundkę po sąsiadach (wiecie, tak po "amerykańsku":)). Chciałam się przedstawić, przełamać pierwsze lody. Chciałam, aby żyło się nam lepiej (to zabrzmiało jak hasło polityczne pewnej partii:)). Ale Niemcy to nie Ameryka, ani Polska. Tak więc pukałam do kolejnych drzwi, przedstawiałam się, częstowałam babeczkami i...nic. Niektórzy podali rękę, niektórzy powiedzieli wymowne "Herzlich Willkommen", a niektórzy nie otworzyli nawet drzwi (chociaż, wiem że w domu byli:)).

Zanim zamieszkałam w Niemczech słyszałam wiele legend odnośnie stosunków sąsiedzkich. I część z nich to, niestety prawda. Niemcy cenią swoją prywatność, strzegą jej niczym ja swoich zapasów czekolady. "Mój dom, moja twierdza, a sąsiad niech stoi pod drzwiami" to ich dewiza. Sama byłam świadkiem, jak nasze poprzednie sąsiadki potrafiły godzinami rozmawiać na klatce schodowej. A czy nie przyjemniej jest porozmawiać w domu? Napić się dobrej kawy, poczęstować ciasteczkiem itp.? Dla mnie to było (i nadal jest) dziwne. Może dlatego, że wychowałam się w wielorodzinnym domu, gdzie wszyscy sobie ufali, pomagali. Każdy miał do siebie klucze, każdy był dla siebie nie tylko sąsiadem, ale także dobrym znajomym. Ale tu, w Niemczech (przynajmniej tu, gdzie mieszkam) tak nie jest. Może wynika to z faktu, że nasi sąsiedzi to głównie starsi ludzie? Może dlatego, że jesteśmy z Polski? A może to, po prostu znak naszych czasów i sąsiad to dla nas obca osoba?

Dlaczego więc na wstępie napisałam, że lubię swoich sąsiadów? Ponieważ ostatnio moi sąsiedzi, jak każdy szanujący się Niemiec, raz na jakiś czas pozbywają się niepotrzebnych przedmiotów na tzw. wystawkach. Tak, te legendarne, niemieckie wystawki. Raj! Szkoda tylko, że u nas od przyszłego roku każdy będzie musiał załatwiać to indywidualnie. Co oznacza, że nie znasz dnia, ani godziny (jestem szczerze zalamana tym faktem).

 Ale wracając do tematu. Dla moich sąsiadówbyły to śmieci, a dla mnie skarby. Dlatego uwielbiam tych moich sąsiadów. Za zupełnie inne wyczucie smaku, za to, że chcą się pozbyć tych "starych" i "brzydkich" przedmiotów. Za to, że wymieniają drewniane krzesła, na te obite skajem (fu!). Zresztą zobaczcie sami zgarnęłam sprzed płotu sąsiada dwa dni temu.

Nie mogłam pozwolić, aby to piękne krzesło i  ta stara walizka wylądowały na wysypisku śmieci.  Serce zabiło mi mocniej, jak zobaczyłam sąsiada wynoszącego te skarby. Krótkie pytanie, czy to na wystawkę i były moje. Jak przytargałam te cuda do domu, czekała na mnie kolejna niespodzianka. Otóż jak otworzyłam stary kufer, to okazało się, że była tam jeszcze piękna skórzana torebka (uwielbiam takie w wersji "retro"). Radość i staysfakcja przeogromne!

Z walizki już zrobiłam użytek. Kiedyś na Pinterest widziałam, jak ktoś zrobił z podobnej stolik. Też taki chciałam. Jednak szkoda było mi walizek, które już mamy (o tych :)), ponieważ używamy ich także w podróży:) A ta od sąsiada nadawała się do tego idealnie! Wystarczyło przykręcić nóżki na odpowiednim "usztywnieniu" i taaadaaaam! Mam już swój stolik:)

Patrząc na te przedmioty żałuję tylko, że nasze stosunki z siąsiadami są, jakie są. Gdybyśmy mieli lepszy kontakt z nimi, dowiedziałabym się co nieco o histori tych przedmiotów ( próbowałam, sąsiad nie pamiętał). Pozostaje mi tylko cieszyć się, za każdym razem jak na moje łupy spoglądam. Oraz czekać z nadzieją, że pozostali sąsiedzi mają w domu podobne "śmieci", których pewnego dnia postanowią się pozbyć:)

P. S. Tak teraz myślę, że może po prostu te babeczki im nie smakowały?:)

Pozdrawiam,