Boho weranda i drewniana podłoga z palet

Ostrzegam! W tym poście jest duuużo do czytania! W końcu długo mnie tu nie było i mam o czym pisać/ opowiadać;) Ale spoko, zdjęcia też są, wystarczy przewinąć na dół ;)

Od czego by tu zacząć post po kolejnej, tak długiej przerwie? Chyba wyszłam z wprawy, bo dość długo zastanawiałam się jak to ugryźć:) Czy pisać Wam czym była spowodowana ta przerwa? Czy napisać tak jak gdyby nigdy nic? Tak to juz jest, że życie płata nam figle i nie zawsze może być tak, jak byśmy tego chcieli. Ale mam nadzieję, że los da mi teraz trochę odpocząć od przykrych niespodzianek, w końcu są chyba jakieś limity na jedną osobę:) Niemniej nie będę zapewniać Was, że od teraz wszystko wróci do normy, że bedę wstawiać posty raz na tydzień. Bo, po pierwsze pisałam to ostatnim razem (i jakoś nie wyszło), a po drugie, mam wrażenie, że moja kreatywność wzięła sobie wolne. Nazwijmy to niemocą twórczą lub leniem. Jak kto woli:)


Był taki projekt, który już od dawna chciałam zrealizować. Rok temu pisałam Wam, że budujemy zadaszenie na naszą werandę. Ba, miałam nawet nadzieję, że w 2015 roku pokażę Wam gotowy taras (chocby miało to być w grudniu:)). Niestety, nie udało się.  I chociaż od roku deszcz nie pada nam na głowę na owej werandzie, to do niedawna nasze stopy musiały stapać po zimnym betonie. I w sumie to pewnie stąpalibyśmy sobie dalej po tej nieprzyjemnej podłodze, gdyby nie to, że pewnej niedzieli, moja siostra stwierdziła, że muszą u siebie na werandzie położyć drewnianą podłogę. I to najlepiej w następnym tygodniu. Widząc mój szyderczy, niedowierzający uśmieszek (a także pragnąc zmotywować swojego, zaskoczonego jeszcze męża) postanowiła się ze mną założyć. O symboliczną butelke wina ze średniej cenowo półki. Pewna swej wygranej, zakład przyjęłam bez wahania. Jakież było moje zdziwienie, kiedy to następnego dnia wysłała mi zdjęcie zakupionych desek. "Hahaha, ktoś je jeszcze musi położyć" pomyślałam "Jeszcze winko może być moje". Kolejne dni, kolejne zdjęcia z postepami prac, wysyłane przez Anię,  pokazały, że byłam w błędzie.  Kupiliśmy wiec to wino, pojechaliśmy sprawdzić, czy aby na pewno dostałam zdjęcia jej werandy. Na miejscu dotykałam ową podłogę, dla pewności uszczypnęłam się kilka razy. Była. Moja siostra miała werandę z drewnianą podłogą. I nagle dopadło mnie to paskudne uczucie. Zazdrość. Ale była to taka "tyci" zazdrość, nieszkodliwa, wręcz motywująca;) I pomyślałam, że skoro Ania ma taką podłogę, to ja też mogę, wystarczy tylko przekonać K., że jest nam ona NIEZBBĘDNA do życia.
 Już nastepnego dnia, korzystając z okazji, że mój chłopak cierpiał na delikatny ból głowy, rozpoczęłam realizację swojego planu. Najpierw wychwalałam w towarzystwie mojego K., "odpoczywającego" na werandzie mojej siostry, zalety takiej podłogi. Że jest miła w kontakcie ze stopami, że pięknie wygląda, że beton jest fuj, a chodzenie boso po betonie z pewnościa nie jest obojętne dla naszego zdrowia. I że o to zdrowie musimy dbać coraz bardziej, w końcu niedługo 30-stka na karku, reumatyzm i te sprawy. Udało się. Usłyszałam, że nastepnego dnia udamy się do marketu budowlanego, aby zobaczyc co mają w tym temacie do zaoferowania.

Tam niestety spotkało nas bolesne rozczarowanie. Otóż okazało się, że gdybyśmy chcieli kupić w takim markecie deski to ich koszt (nie licząc wkrętów, jakiegoś środka impregnującego itp.) wyniósłby nas...co najmniej 600 euro... Podobne ceny były w pobliskim tartaku. Cóż, zachciało mi się emigrować, to trzeba sie z tymi cenami liczyć.
I pewnie ta podłoga dalej pozostawałaby w strefie marzeń, gdyby nie to, że K. słusznie zauważył, że w firmie, w której (razem) pracujemy jest wiele palet jednorazowych (europalety są u nas na wage złota;)). Wystarczyło spytać się szefa ile by za nie chciał. Odpowiedział, że to i tak jest odpad, więc możemy je wziąć za darmo.


Od tego momentu było już z górki. Ot, dwa dni rozwalania palet, w celu pozyskania desek, 3 godziny ucinania wystających gwoździ, zrobienie "stelażu" (także z palet, wpasowały sie swoim wymiarem idealnie:)) oraz układanie i przymocowywanie samych desek. Jedynie 4 dni pracy w upałach powyżej 30 stopni. Ale nie żałuję ani minuty, bo w końcu mam swoją wymarzoną podłogę (i 600 euro w portfelu).
Podczas prac byłam tak zajęta, że udalo mi sie zrobić tylko dwa zdjecia:)

Czeka nas jeszcze impregnowanie, ale z tym musimy zaczekać do końca lipca. Wybieramy się wtedy na krótki urlop do Polski i tam chcemy zakupić odpowiedni do tego preparat. Nie byłabym jednak sobą, gdybym juz teraz nie urządziła naszej werandy:) Efekt możecie zobaczyc poniżej:

Przy urządzaniu naszej werandy starałam się wykorzystać to, co juz mieliśmy lub to, co dostałam od siostry. "Komplet wypoczynkowy" powstał (a jak;)) z palet, ratanowe krzesło znacie z naszej sypialni. Witrynke znalazłam na niemieckim odpowiedniku "OLX", ktoś oddawał ja za darmo. pierwotnie miała zawisnąć kuchni, jednak okazała się za duża. Po potraktowaniu jej szarą farba w spray'u idealnie sprawdza sie jako...kwietnik:) Podobnie było z dodatkami. Koce, poszewki, firany, dywaniki, świeczniki, tacki i inne durnostojki- to  wszystko juz miałam. I jak zaczęłam je znosić na werandę, zauważyłam że zrobiło sie całkiem "boho". Dlatego zrezygnowałam też z typowym kwiatów balkonowych na rzecz roślin pokojowych. Moim zdaniem dużo lepiej sie komponują z takim kolorowym misz- maszem, poza tym bedą mnie cieszyć dłużej niż jeden sezon;)

Przy okazji zrobiłam tez kilka dodatków, o których myślałam już od dłuzszego czasu- jak choćby łapacz snów. Nauczyłam się też podstawowych splotów makramowych, dzięki czemu powstały dwa kwietniki . Zresztę o moich makramowych wytworach będzie wiecej na tym blogu, muszę przyznać, że splatanie mnie wciagnęło na całego (kto sledzi moje konto na Instagramie, ten wie:))

I jak wam sie podoba? Jestem bardzo ciekawa co sądzicie o naszej podłodze;) Ja jestem bardzo zadowolona. Teraz pozostało mi tylko zastanowić się, na co wydać to 600 euro, które udało nam sie zaoszczędzić;)

Pozdrawiam,